Οι ελληνοβάρβαροι, οι απεργίες, οι καταλήψεις, η κατρακύλα της Ελλάδας, και η παιδεία ως ανθρώπινο δικαίωμα

Του Σάββα Καλεντερίδη

Ενώ τα δυο μεγάλα πανεπιστήμια της χώρας παρέμειναν κλειστά επί μήνες, στερώντας από δεκάδες χιλιάδες νέους της Ελλάδας και της Κύπρου έναν ολόκληρο χρόνο από τη ζωή τους, ήλθαν τα αποτελέσματα των μετρήσεων του Διεθνούς Προγράμματος Αξιολόγησης Μαθητών PISA για το 2012, για να επιβεβαιώσουν αυτό που όλοι διαπιστώνουμε χρόνια τώρα και δεν έχουμε το θάρρος και το σθένος να το αποδεχθούμε.

Ότι, δηλαδή, το ελληνικό έθνος, που επιβίωσε και μεγαλούργησε μετά από περιπέτειες, πολέμους και εμφύλιους σπαραγμούς, κυρίως ως αποτέλεσμα των πειραματισμών του τύπου «ο Τρίτος Δρόμος για το Σοσιαλισμό», ακολουθεί πορεία γενικευμένης παρακμής, με άγνωστο το πότε και πώς θα σταματήσει η πτώση και αν και πότε θα αρχίσει η αναγέννηση.

Φυσικά οι λόγοι, οι αιτίες και οι ευθύνες δεν μπορεί να επικεντρωθούν και να περιοριστούν μόνο στους ζιβαγκοφόρους μουσάτους σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ, που ως ελληνοβάρβαροι άλωσαν το κράτος και την κοινωνία, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο τον σκληρό κομματισμό, τις κλαδικές και τον συνδικαλισμό. Οι ευθύνες κατανέμονται και στην Αριστερά, που ήταν το δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ, τα κρίσιμα χρόνια που μπήκαν τα θεμέλια της διάλυσης, και έβαλε -και μάλιστα με το παραπάνω- το χεράκι της στην πορεία προς την καταστροφή.

Φυσικά σοβαρότατες ευθύνες φέρει και η Δεξιά, η οποία από τη μια λειτουργούσε ληστρικά και ανεύθυνα όσο είχε την εξουσία και από την άλλη, ως αντιπολίτευση, δεν μπόρεσε να αποτρέψει την καταστροφή, αφού το αντιπολιτευτικό της έργο ήταν ευθέως ανάλογο του κυβερνητικού, δηλαδή αναποτελεσματικό και καταστροφικό.

Τέλος, βαρύτατες ευθύνες έχει ο πνευματικός κόσμος της χώρας, που ξεπουλήθηκε για ένα κομμάτι ψωμί, που λέει ο λόγος, γιατί έπεσαν πολλά εκατομμύρια στην επιχείρηση εκμαυλισμού των διανοουμένων μας, όπως και οι πολίτες, που δεν είχαν την οξυδέρκεια να δουν ότι λύνοντας μέσω των κλαδικών προσωρινά τα προσωπικά και οικογενειακά τους προβλήματα και ότι τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και οι εύκολες λύσεις, αφ’ ενός μεν υποθηκεύουν τον μέλλον των ίδιων των πολιτών, αφ’ ετέρου δε οδηγούν τη χώρα στον γκρεμό, στον οποίο ήδη βρισκόμαστε, για όσους δεν το έχουν ήδη καταλάβει.  

Επιστρέφοντας στο θέμα της αξιολόγησης της αποτελεσματικότητας του εκπαιδευτικού συστήματος, στα πλαίσια του PISA, να σημειώσουμε ότι Ελλάδα βρίσκεται κάτω από τον μέσο όρο των χωρών-μελών του ΟΟΣΑ. Συγκεκριμένα, ενώ σε γενικές γραμμές διατηρούμε την ίδια περίπου βαθμολογία, η κατάταξή μας πέφτει στην 42η, από την 25η θέση που κατείχαμε το 2009.

Σύμφωνα με την έρευνα του 2012, ενώ το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας στις προηγούμενες μετρήσει βρισκόταν στην ίδια κατάταξη μαζί με χώρες όπως η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Γαλλία, τώρα κατατάσσεται με αυτά της Ρουμανίας, της Σερβίας και της Τουρκίας!

Πριν ασχοληθούμε με το θέμα, για να αποκτήσουμε σφαιρική εικόνα, αφού δεν είμαστε ειδικοί στο θέμα, μελετήσαμε σχετική ανακοίνωση αλλά και τις προτάσεις που κατέθεσε η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ), στις 10/12/2010, με αφορμή τη δημοσιοποίηση της αντίστοιχης έκθεσης του 2009. Στην ανακοίνωση και τις προτάσεις, και πάλι ο γιαλός είναι στραβός, αφού δεν διαπιστώσαμε ίχνος αυτοκριτικής για τις αθλιότητες που έγιναν από την ΟΛΜΕ τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και τις αρχές του ΄90, όταν χρησιμοποιήθηκε ως όπλο καταστροφή της παιδείας από το ΠΑΣΟΚ, που είχε χάσει την εξουσία και επιχειρούσε με λύσσα να την επανακαταλάβει, μέσω της δράσης των συνδικαλιστικών και ...άλλων φορέων. Ήταν τότε που πήγαιναν οι γονείς τα παιδιά τους στα σχολεία και έβρισκαν τις πόρτες κλειδωμένες με πανάκριβα λουκέτα, όλα της ίδιας μάρκας (ποιος ήταν πίσω από αυτές τις "καταλήψεις" και ποιος πλήρωνε άραγε εκείνα τα χιλιάδες πανάκριβα και απολύτως ίδια λουκέτα;), με κάποιους μαθητές διπλά θύματα, να εθίζονται στις καταλήψεις και στις καταστροφές των ίδιων τους των σχολείων, από την ηλικία των 13-14 ετών, όπως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τους σπόρους εκείνης της αθλιότητας και της καταστροφικής λύσσας των ελληνοβαρβάρων θερίζουμε σήμερα, αφού εκείνοι οι μαθητές, με τις συγκεκριμένες παραστάσεις, είναι αυτοί που σήμερα ορίζουν τις τύχες της εκπαίδευσης, και ίσως ορίσουν και τις τύχες της ίδιας της πατρίδας μας, δια του αρχικαταληψία, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ζητήματα που σχετίζονται με την αποτελεσματικότητα του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος, που άλλωστε οι ίδιοι έφτιαξαν, άλλοτε συμπορευόμενοι-διαπλεκόμενοι και άλλοτε εκβιάζοντας τους πολιτικούς.

Όμως, με αφορμή τα τραγικά αποτελέσματα των μετρήσεων της PISA και τις συνεχιζόμενες καταλήψεις και κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων, με την υποστήριξη των πανεπιστημιακών δασκάλων, που οι ίδιοι διόρισαν, είναι ανάγκη να έλθει στο προσκήνιο ένα σοβαρό ζήτημα, που άπτεται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών.

Το δικαίωμα στην απεργία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο -δεν μιλάμε για δικαίωμα στην κατάληψη, γιατί κάτι τέτοιο είναι έγκλημα καθοσίωσης- όμως από την άλλη πλευρά το δικαίωμα στη μάθηση είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και κανείς, καμία απεργία, καμία πλειοψηφία μαθητικού ή φοιτητικού συμβουλίου δεν έχει δικαίωμα να το στερήσει από μαθητές και φοιτητές. Δηλαδή, έστω και αν ένας μαθητής/φοιτητής επιθυμεί να κάνει μάθημα, καμία απόφαση οποιασδήποτε ελληνοβάρβαρης πλειοψηφίας δεν μπορεί να το στερήσει. 

Συγκεκριμένα, όπως καμία πλειοψηφία μαθητών, φοιτητών, καθηγητών ή διοικητικών υπαλλήλων εκπαιδευτικού ιδρύματος δεν έχει δικαίωμα να λαμβάνει αποφάσεις για να βασανίζει ή να μαστιγώνει έναν ή πολλούς μαθητές, κατά τον ίδιο τρόπο κανείς, μαθητής, φοιτητής, καθηγητής ή πανεπιστημιακός, καμία απόφαση της πλειοψηφίας, δεν έχει το δικαίωμα να στερεί το δικαίωμα στη μάθηση έστω και από έναν Έλληνα μαθητή και φοιτητή.

Καιρός είναι να αναλάβει τις ευθύνες της η πολιτεία, αντί να παρακολουθεί με απάθεια τη διάπραξη τέτοιων αποτρόπαιων εγκλημάτων εις βάρος των Ελλήνων πολιτών, τα οποία, φυσικά, δεν πρέπει να μείνουν ατιμώρητα, για να μην διαιωνίζονται!   

Δημοσιεύθηκε στην "κυριακάτικη δημοκρατία"